Okuyucuları zorlamak istiyorum.
Birlikte öğrenmek, birlikte görmek istiyorum.
Rutin hepimizi teslim alıyor; kısırlaştırıyor. Doğurmalıyız.
Israrla “giden siyasal iktidarı bildiğimiz, ama neyin geldiği konusunu hiç tartışmadığımız” üzerinde duruyorum.
Genelkurmay eski başkanı emekli Orgeneral İlker Başbuğ’un esirlik hayatı bitti.
Neye tanık olduk:
– TV canlı yayınlarında meydan okuyan bir Genelkurmay Başkanı vardı.
– Beşiktaş Meydanı’nda halka seslenen bir Genelkurmay Başkanı vardı.
– “Er Mektubu Görülmüştür” kitabının imza gününe katılarak; iktidarın ve cemaatin kara listeye aldığı/ “mimlenmiş” gazeteciler, yazarlar ve sanatçılarla yan yana gelen bir Genelkurmay Başkanı vardı.
Eylem dönüştürücüdür.
Bir eylem bin yazıdan etkilidir.
Başbuğ’un eylemlerini nasıl değerlendirmeliyiz?
Gelen’i bilmemiz için; güç ama zorunlu olan -durumu açıklayan- teoriyi inşa etmek gerekiyor. Bunu; ayak bağı olan ders kitaplarındaki bilgiler ya da Taha Akyol veya Mehmet Altan gibi kafasız düşünen “organik aydınlarla” yapamayız.
Hiç teori yapmadım; sadece teori yapanlara “harç taşıdım”; yine yapacağım…
Halkın Ordusu
Öncelikle…
Osmanlı tarihine; İslamcılık, Türkçülük, Osmanlıcılık ideolojileriyle ya da kutsal nitelikteki “tarih ilmi” etkisiyle duygusal değil, bilimsel bakmak zorundayız. Olması gereken; tarihi kendi çerçevesi içinde/ gelişim dönemlerine göre görmek ve iktisat bilimine göre yorumlamaktır. Ekonomisiz bir tarih olmaz.
Yani, Türk Ordusu’nun tarihi yalnız savaş tarihi değildir.
1) Osmanlı asker devlettir.
2) Kuruluş döneminde Osmanlı devletinin gelirleri esas olarak savaş/fetih gelirlerine dayandı. “Ganimetlerin beşte biri” hazineye aktarıldı. Savaşlarda yararlılık gösterene “dirlikler” verildi.
3) Dirliklere “tımar” denirdi. Köylünün tabii olduğu tımar sisteminin amacı, devlete mali ve askeri güç sağlamaktı.
Bu askeri güç, “Sipahi” idi. Ordu’yu devlet değil, köylü beslerdi. Sadece yiyecek, giyecek değil, askerleri eğitmeyi ya da at yetiştirmeyi vd. unutmamak gerekiyor. Sipahi’ye, halkın ordusu‘ydu diyebiliriz.
4) Max Weber’in kullandığı terimle Sultanizm düzeninde, padişahın gücünü tehlikeye sokan ihtimaller daima vardı. En tehlikeli güç; emri altında köylü, toprak, at ve savaş aleti bulunan, olanak bulursa rakip kuvvet olacak dirlik sahipleriydi. Saray, kendi güvenliği için Sipahi’ye değil ulufe/maaş verdiği Kapıkulu Ocağı’na/Yeniçerilere güvenirdi.
Sipahi gücünü köye; Yeniçeri ise şehre dayardı.
5) Osmanlı devletinde fetih savaşları bitince devletin maddi kaynakları azaldı; köylünün kullandığı topraklar ayanların, paşaların, ağaların, derebeylerinin eline geçti; ve paylaşım savaşları iç savaş nedeni oldu.
6) Devlet gücünü parça parça aralarında bölüşenlere karşı, Saray (III. Selim, II.Mahmut) güvenliği için yeni bir askeri güce ihtiyaç duydu. Yeniçeri artık güvenilmezdi; ulufe alamadığı için “pazar’a girmişti”, esnaf/tüccar olmuştu.
(İlk Türk sermaye birimidir.) Yeni “modern” ordu; Nizam-ı Cedit, üniformaya, trampete dayanıyordu! Bu nedenle halk arasında da alay konusu oldu; “Sağa dön, sola dön, sağa dön/ Oyuncağa döndü gaza vü cihad.” Yeniçeri biçildi ama Osmanlı’nın iç savaşı bitmedi.
7) Güç ve paylaşım savaşı 1876- 1908 ve 1920 devrimleriyle halkın lehine sürdü.
8) Bu iç savaş Türkiye’de; çok partili siyaset hayatının başlamasıyla kimi zaman kansız, kimi zaman askeri müdahaleler ve darbelerle kanlı sürdü.
Gelelim bugüne…
Savaşmadan yenilmek
Kafasız düşünenlerin tv ekranlarında ya da köşelerinde “askerleri tezgahla hapse atarsak, Türkiye’nin kara talihi olan darbeleri tarihe gömeriz” gibi yüzeysel görüşleriyle meseleyi analiz edemeyiz.
Bu kaba mantık yürütmesi doğru olsaydı; 22 Şubat 1962 ve 21 Mayıs 1963 askeri ayaklanması liderleri Fethi Gürcan ve Talat Aydemir’in 1964’te idam edilmesi, 1971’deki, 1980’deki askeri darbeyi önlerdi!
Bizde alışkanlık oldu; basitçe kötülüyor ve reddediyoruz. Bu yavanlıkla tarihimizi salt siyasal gevezelikler üzerinden tartışıyoruz.
Başbuğ eylemlerini bu perspektiften bakarak analiz edemeyiz.
Mesele derin…
Şöyle…
Kemalist Devrim’in bağımsızlıkçı-halkçı-çağdaş Türk Ordusu, 1952’de NATO’ya girişiyle Atlantik stratejisine bağlandı.
Amaç; bakir pazarını dünya ekonomisiyle bütünleştirip Türkiye’yi “küçük Amerika”ya dönüştürmek ve Türk Ordusu’nu Batı’nın jandarması yapmaktı.
Bu süreçte Kemalist Devrimi’nin Ordu’su, şekilci “Gardırop Atatürkçülüğü’ne” indirgenerek halktan koparıldı.
Türk subayı kimlik bunalımına sokularak, köşe dönmeciliğe yenik düşürülerek devrimcilikten uzaklaştırıldı.
Amerikancı 12 Mart ve 12 Eylül askeri darbeleriyle; bağımsızlıkçı-yurtsever sol yok edildi. Neoliberalizmin- yeni muhafazakarlığın-Ilımlı İslam’ın yükseltilmesiyle, Kemalist Devrim; devlet ve toplum yaşamında olduğu gibi Türk Silahlı Kuvvetleri katında da yolun sonuna geldi. CIA’ya göre, “Kemalizm öldü.”
G. Soros’un sözleriyle artık “Mehmetçik ülkenin en değerli ihraç kalemiydi!”
Asker, Ortadoğu bataklığına çekilmek istendi.
Atlantik stratejisinin Mehmetçik’e yeni görevi, petrol kuyularının bekçiliğiydi!
Bu karşı-devrim dayatmalarına karşı çıkan askerlerin başlarına önce Kuzey Irak’ta çuval geçirildi. Ardından Balyoz, Ergenekon, Poyrazköy, Fuhuş ve Casusluk tertipleriyle hapse atıldı.
Türk Ordusu savaşmadan yenildi. Mehmetçik biçildi.
Şimdi…
Genelkurmay eski Başkan İlker Başbuğ’un eylemiyle karşımıza çıkan yeni durum şudur:
Türk Ordusu, ağır kayıplarına rağmen kuşatmayı yarmıştır. Teslimiyet döneminin sonuna gelinmiştir.
Türk askeri, ezikliğini-darbeci etiketini üzerinden atmıştır. Bağımsızlıkçı-çağdaş-halkın ordusu olma yolundaki yürüyüşüne, Silivri zindanı kapısından yeniden başlamıştır.
Mustafa Kemal’in askerleri tekrar doğru mevzidedir; halkın içindedir; bağımsızlığın, özgürlüğün ve barışın yanındadır.
Hoş geldin Mehmetçik…
SÖZCÜ